Toestemming voor behandelplan

“Zou je willen meedenken met het aanpassen van het behandelplan voor mijn dochter?”

Deze vraag kreeg ik van een vrouw voor wiens dochter eindelijk professionele hulp op gang komt voor o.a. traumaverwerking. In eerste instantie waren er gesprekken geweest met de ouders en de kinderen via een Jeugdzorg-instantie, de focus lag daar vooral op contactherstel van de kinderen met de destructieve ouder, i.p.v. op haar herstel. Echter, de jarenlange destructieve relatie tussen haar ouders én hun complexe scheiding hebben veel gevraagd van het pubermeisje, heel veel. De gevolgen voor haar uiten zich o.a. in het op zich nemen van een zorgrol voor haar broer (aanleiding: zij was getuige geweest van zijn fysieke mishandeling door hun vader), zichzelf op allerlei manieren wegcijferen, maar ook in schrikachtigheid, angst, slechte concentratie en een beschadigd zelfbeeld. Ze gunt zichzelf nauwelijks rust. Met haar vader wil ze (tijdelijk) geen contact, ze wil eerst aan zichzelf werken en de vele nare herinneringen kunnen verwerken.

Om ervoor te zorgen dat vader ook toestemming zou geven voor het behandelplan dat de psycholoog voor het meisje had opgesteld, was het belangrijk dat de inhoud zorgvuldig werd geformuleerd. Letterlijke uitspraken van dochter of moeder over de ervaringen met vader opnemen is dan bijvoorbeeld niet handig. Door in de plaats daarvan te schrijven dat ouders een destructieve relatie hadden, wordt vermeden dat met de vinger naar vader wordt gewezen. Het opnemen van een extra alinea waarin wordt gewaarborgd dat wat met haar ouders wordt gedeeld alleen gebeurt in overleg met – en met toestemming van – haar, is belangrijk voor het gevoel van veiligheid en vertrouwen. De basis voor een hersteltraject.

Blij dat ik een steentje heb kunnen bijdragen, zodat ze kan starten. Ik wens dit moedige meisje alle goeds toe!

narcisme Beverwijk